μια κουταλια νερο...

Οταν εδινα εξετασεις οδηγησης, την πρωτη φορα κοπηκα. Και η αληθεια ειναι οτι το πηρα λιγο βαρεια. Τι λιγο δηλαδη... Θυμαμαι τον καθηγητη μου: 'Εσενα αν γινεις πολιτικος πρεπει να σε βαλουν να διαχειριζεσαι κρισεις. Θα μας καταστρεψεις...
Δεν θα σχολιασω το γεγονος οτι μεχρι κι αυτος ηταν σιγουρος οτι θα γινω πολιτικος (τι μανια κι αυτη...). Αλλου θελω να επικεντρωθω: Στην παντελη ανικανοτητα μου να χειριζομαι καθε ειδους κριση, μικρη η μεγαλη. Ο δασκαλος οδηγησης ηταν ο πρωτος που εκανε την διαπιστωση. 'Η ο πρωτος που ειχε το θαρρος να μου το πει. Και σημερα, για αλλη μια φορα επιβεβαιωθηκε.
Δεν εχει σημασια αν το προβλημα ειναι μικρο η μεγαλο. Ευκολο η δυσκολο. Αρκει και η πιο μικρη αναποδια για να κολλησω. Θα σπαταλησω ολο μου το χρονο στο να αναλυσω ποσο τραγικη ειναι η κατασταση μου! Μα, γιατι μου συνεβη τωρα αυτο; Ειναι μια στιγμη πανικου, εκει που ανακαλυπτω οτι τα πραγματα πηγαν πολυ στραβα. Μια στιγμη που μπορει να κρατησει και ωρες. Και μονο αφου τελειωσει αυτη η διαδικασια μεμψιμοιριας θα κατσω να λυσω το προβλημα. Του οποιου η λυση ηταν μπροστα μου απο την αρχη. Με κοιταζε στα ματια. Μου φωναζε... Μη σου πω οτι καθοταν και με κοιτουσε και γελουσε βλεποντας με να χανομαι στην απογνωση μου.
Ας ειναι.
Να ζητησω συγγνωμη απο αυτους που ταλαιπωρησα σημερα με τα ανουσια αγχη μου!

Soundtrack: Walk in the sky - Bonobo

photo from Christa Kreeger Bowden