Και να που μπηκε το καλοκαιρι. Τι θα κανω φετος; Τιποτα. Δεν θελω να κανω απολυτως τιποτα. Θελω μονο να παρω το αυτοκινητακι μου (το να θυμηθω να οδηγω ειναι βασικη προυποθεση) να παω Ναυπλιο και να φυγω απο εκει μονο οταν ειναι να ξανανεβω Αγγλια. Γινεται;
Ετσι κι αλλιως ολοι θα ναι απασχολημενοι με δουλειες. Εγω καταφερα με απολυτη επιτυχια να σαμποταρω αυτη μου την προσπαθεια. Μετα απο ενα ρεσιταλ υποκρισιας το χειμωνα -ειχα πεισει τον εαυτο μου και τους γυρω μου οτι ο στοχος της ζωης μου ειναι να γινω financial anything- συνειδητοποιησα οτι το να δουλευω 12 ωρες την ημερα για να συμβουλευω πολυεθνικες πως να βγαζουν περισσοτερα κερδη δεν ειναι αυτο ακριβως που ονειρευομουν.
Και τι ονειρευομουν;
Δεν ξερω. Κατι δημιουργικο. Κατι ουσιαστικο.
Οταν ημουν μικρη ειχα διαβασει δυο βιβλια με τις περιπετειες του Ρουλταμπος (Οι δημοσιογραφικες επιτυχιες του Ρουλαμπος και Οι διακοπες του Ρουλταμπος του Ρομπερ Εσκαρπιτ). Ηταν ενας ρεπορτερ, με σωμα στρογγυλο σαν μεγαλη μπαλα και δυο μακρια λεπτα ποδια. Φορουσε θυμαμαι κι εναν μπερε. Ο Ρουλταμπος ηταν ρεπορτερ. Γυρνουσε ολο τον κοσμο για να καλυψει τις πιο περιεργες και αστειες ιστοριες.
Και τοτε το ειχα αποφασισει. Οταν μεγαλωσω θελω να γινω ρεπορτερ! Εβλεπα τους ανταποκριτες απο τα διαφορα πεδια μαχης στην τηλεοραση, τις βομβες να σφυριζουν πανω απο το κεφαλι τους, τις εκρηξεις στο βαθος και εξτασιαζομουν. Αυτη ειναι δουλεια. Να ειμαι στην καρδια των γεγονοτων. Να ειμαι εγω αυτη που φερνει τα νεα στον κοσμο. Να γυρναω ολο τον κοσμο!
Οταν αποφασισα εγω και τα μεγαλα financial corporations οτι ειμαστε καλυτερα απο μακρια κι αγαπημενοι θυμηθηκα το παλιο μου ονειρο. Και καπως ετσι μπηκα στο ραδιοφωνο του πανεπιστημιου. Στην αρχη η δουλεια μου ηταν να βοηθαω στην προετοιμασια των νεων. Μετα απο πολλα παρακαλια καταφεραν να με πεισουν να τα διαβαζω στον αερα. Και απο τοτε κολλησα.
Δεν ξερω αν θα γινω τελικα δημοσιογραφος, ρεπορτερ η κατι τετοιο. Ξερω ομως οτι τουλαχιστον για την ωρα κανω κατι που μου αρεσει. Που μου αρεσει ειπα; Που το λατρευω. Τι ωραια που θα ταν να συνεβαινε το ιδιο και στο μελλον.
Γιατι αν δεν σε ιντριγκαρει, αυτο που κανεις αν δε πας με ορεξη στη δουλεια τοτε τι νοημα εχει;
p.s.: αυτο το καλοκαιρι μαλλον δεν θα δουλεψω. Δουλεψα υπερ του δεοντος το χειμωνα. Δεν δικαιουμαι κι εγω τις διακοπες μου; Πιθανοτατα αυτο θα ειναι το τελευταιο κανονικο μου καλοκαιρι. Ισως ενα απο τα τελευταια πριν αρχισει η φρενηρης καριερα μου που θα μου κατατρωει τον ελευθερο χρονο. Ναι τρεις μηνες ειναι πολλοι. Ναι μπορει να βαρεθω. Ποτε ξανα θα την εχω αυτη την πολυτελεια;
p.s. 2: βεβαια αν οι βαθμοι ειναι σκατα, μαλλον θα πεσω σε καταθλιψη και θα αρχισω να ψαχνω για δουλεια.... αλλα ας μην κακομελεταμε, ε;
sountrack: republic radio 100.3
Ετσι κι αλλιως ολοι θα ναι απασχολημενοι με δουλειες. Εγω καταφερα με απολυτη επιτυχια να σαμποταρω αυτη μου την προσπαθεια. Μετα απο ενα ρεσιταλ υποκρισιας το χειμωνα -ειχα πεισει τον εαυτο μου και τους γυρω μου οτι ο στοχος της ζωης μου ειναι να γινω financial anything- συνειδητοποιησα οτι το να δουλευω 12 ωρες την ημερα για να συμβουλευω πολυεθνικες πως να βγαζουν περισσοτερα κερδη δεν ειναι αυτο ακριβως που ονειρευομουν.
Και τι ονειρευομουν;
Δεν ξερω. Κατι δημιουργικο. Κατι ουσιαστικο.
Οταν ημουν μικρη ειχα διαβασει δυο βιβλια με τις περιπετειες του Ρουλταμπος (Οι δημοσιογραφικες επιτυχιες του Ρουλαμπος και Οι διακοπες του Ρουλταμπος του Ρομπερ Εσκαρπιτ). Ηταν ενας ρεπορτερ, με σωμα στρογγυλο σαν μεγαλη μπαλα και δυο μακρια λεπτα ποδια. Φορουσε θυμαμαι κι εναν μπερε. Ο Ρουλταμπος ηταν ρεπορτερ. Γυρνουσε ολο τον κοσμο για να καλυψει τις πιο περιεργες και αστειες ιστοριες.
Και τοτε το ειχα αποφασισει. Οταν μεγαλωσω θελω να γινω ρεπορτερ! Εβλεπα τους ανταποκριτες απο τα διαφορα πεδια μαχης στην τηλεοραση, τις βομβες να σφυριζουν πανω απο το κεφαλι τους, τις εκρηξεις στο βαθος και εξτασιαζομουν. Αυτη ειναι δουλεια. Να ειμαι στην καρδια των γεγονοτων. Να ειμαι εγω αυτη που φερνει τα νεα στον κοσμο. Να γυρναω ολο τον κοσμο!
Οταν αποφασισα εγω και τα μεγαλα financial corporations οτι ειμαστε καλυτερα απο μακρια κι αγαπημενοι θυμηθηκα το παλιο μου ονειρο. Και καπως ετσι μπηκα στο ραδιοφωνο του πανεπιστημιου. Στην αρχη η δουλεια μου ηταν να βοηθαω στην προετοιμασια των νεων. Μετα απο πολλα παρακαλια καταφεραν να με πεισουν να τα διαβαζω στον αερα. Και απο τοτε κολλησα.
Δεν ξερω αν θα γινω τελικα δημοσιογραφος, ρεπορτερ η κατι τετοιο. Ξερω ομως οτι τουλαχιστον για την ωρα κανω κατι που μου αρεσει. Που μου αρεσει ειπα; Που το λατρευω. Τι ωραια που θα ταν να συνεβαινε το ιδιο και στο μελλον.
Γιατι αν δεν σε ιντριγκαρει, αυτο που κανεις αν δε πας με ορεξη στη δουλεια τοτε τι νοημα εχει;
p.s.: αυτο το καλοκαιρι μαλλον δεν θα δουλεψω. Δουλεψα υπερ του δεοντος το χειμωνα. Δεν δικαιουμαι κι εγω τις διακοπες μου; Πιθανοτατα αυτο θα ειναι το τελευταιο κανονικο μου καλοκαιρι. Ισως ενα απο τα τελευταια πριν αρχισει η φρενηρης καριερα μου που θα μου κατατρωει τον ελευθερο χρονο. Ναι τρεις μηνες ειναι πολλοι. Ναι μπορει να βαρεθω. Ποτε ξανα θα την εχω αυτη την πολυτελεια;
p.s. 2: βεβαια αν οι βαθμοι ειναι σκατα, μαλλον θα πεσω σε καταθλιψη και θα αρχισω να ψαχνω για δουλεια.... αλλα ας μην κακομελεταμε, ε;
sountrack: republic radio 100.3
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου